ब~याच (maybe सगळ्याच) अमराठी लोकांना नुसता वरण भात म्हणजे काय चीज आहे हे कळत नाही. मी त्यांना समजावून थकलोय, seriously. तरी मी, जो थोडासा माझ्यात मराठी नावाचा बाणा उरला आहे, त्याला स्मरून जमेल तसं त्याला market करत असतो, जिथं जिथं chance मिळेल तिथे. पण त्यामुळेच की काय, "एवढंच? च्यायला! आळशी आहेस नुसता!" किंवा "फोडणी नाही दिली तर कसली ती आमटी??" किंवा "आता तुला कळलं असेलच की तू असला कडक्या का आहेस ते" असले टोमणे (of course, हिंदी किंवा इतर भाषेत) मला नवीन नाहीत.
पण, imagine this. कोणतेतरी मस्त तांदूळ (बासमती सोडून), गुरगुट्टया का काय म्हणतात तसे शिजवलेले. तूरडाळ, थोडीशी हळद घालून तीन शिट्टया देउन, थोडंसं मीठ मिसळून आणि अगदी हलक्या हाताने रवीने घूसळून एकसारखी केलेली. एक ताजं लिंबू. आणि तूप, preferably, घरीच लोणी कढवून (आईने - तुम्ही किंवा बाबांनी नाही) केलेलं. साजूक, रवाळ - त्याला तुम्ही काहीही म्हणा. हे सगळे ingredients एकत्र करा, जेवढं तुम्हाला आवडतं तितकं लिंबू पिळा, हातानेच (चमच्याने किंवा forkने नाही) मिसळा. आणि खा. (Duh! अजून काय?)
आहाहा!! ती चव मी कितीही चांगलं लिहून तुम्हाला कळणार नाही, unless तुम्ही मराठी आहात आणि तुमचे preferences सारखं burger, pizza, Chinese वगैरे खाउन आंग्लाळलेले (अबब! कसला शब्द आहे हा!) नसले तर.
signing off,
